Kerst in Westzaan
Als het keihard gevroren had, zo’n dag als zondag, dat je naar buiten kijkt en de oranje gloed van de zon op de plantjes ziet en de witte strepen door de lucht schieten alsof er iemand met een verfpot lijnen op het voetbalveld heeft getrokken, dan zagen wij, mijn zus en ik, de mooiste bloemen op het raam. Ademloos konden we er naar kijken, gehuld in een warm dekbed, pas bij het ademen op de ramen zag je de bloemen veranderen in fijne straaltjes die naar beneden sijpelden en weg was de betovering.
Verwarming was er niet op de bovenverdieping, het huis werd verwarmd door een gaskachel beneden dus de kou kon ongelimiteerd onze kamer bereiken. We bleven graag lang liggen tot we er echt uit moesten. Vooral de ochtenden dat er warme croissants uit de oven kwamen, met name dagen zoals nu, kerstdagen waarbij er extra uitgepakt werd met warme broodjes, kerststol met amandelspijs erin, waren interessant om toch je bed uit te rennen, gauw de koude overloop en trap af, gehuld in pyjama’s, pantoffels aan je voeten om die aangename warmte nog even vast te houden.
In plaats van margarine hadden we dan echte roomboter op tafel en niets lekkerder dan warme broodjes, roomboter en met hagelslag. Op deze dagen hadden we ook Duivekater. Inmiddels wordt het op meerdere plekken verkocht dan alleen in de Zaanstreek maar ik moet nog altijd uitleggen aan veel mensen wat in vredesnaam Duivekater is; nee, het is geen gewoon witbrood, het is ander deeg, lekker zoet en heel zacht. Dat moet je dan wel eten met roomboter anders is het niet Echt.
Kerst was Opa en Oma ontvangen, de moeder van mijn moeder, de vader van mijn vader. Die kwamen niet gelijktijdig want dat kon -kennelijk- niet samen, waarbij de ene kerstdag beduidend leuker was dan de andere. Niet dat mijn Oma niet aardig was maar er hing een andere sfeer in huis.
Als Opa er was, was het pas echt feest. Dan gingen we kaarten. Eenendertigen. Iedereen kreeg 5 centjes en elke keer als je een potje verloren had moest je een centje in een schaaltje gooien. Was je de eerste die al je centen kwijt was mocht je ‘op het stoepje zitten’, tot je weer verloor en dan was je echt klaar. Voor die term op het stoepje zitten zijn nog heel veel andere termen maar deze term gebruikten wij. Het was niet ongebruikelijk als je vanaf dat stoepje toch nog kon winnen en de enorme pot van wel 25 cent naar binnen mocht harken. Die 25 cent waren in die tijd nog wel wat waard. Je kon voor 1 cent een hele kauwgombal kopen en al waren die niet te hachelen, je kocht ze toch al was het maar omdat je van de kleurstof een knalblauwe mond kreeg voor een paar minuten.
Zondag ws het prachtig buiten, glasheldere hemel, stralende zon en kneiterkoud, hoogste tijd voor een wandelingetje. Loopt u mee in herinneringen?
Ik hoop dat u terug kunt kijken naar de mooie dingen die er ongetwijfeld ook waren in dit gekke jaar, heerlijke warme feestdagen en een mooi nieuw fris jaar die aan onze voeten ligt waar we weer van alles van kunnen maken.
Verschenen bij RTV Zaanstreek