De zandkorrels zitten bij wijze van spreken nog in mijn haar, Eunice en Franklin hebben hun best afgelopen dagen toch echt wel gedaan. Ik hou van de wind die alles open blaast en even de boel flink kan opschudden, het hoort bij de natuur en soms is het gewoon even nodig. Het is net of alles weer even op nul wordt gezet en we daarna weer verder kunnen.
Lees verder…Wij woonden aan de Veldweg in Westzaan, het deel wat nu aan de achterkant uitkijkt op de snelweg en de gevangenis. In de tijd dat ik nog kinderlijk rondfladderde keken wij uit op de landerijen van de boeren en nog wat verder het Noordzeekanaal. Dat konden we vaag zien als we op onze slaapkamer stonden. Daar voeren de schepen naar zee, al hadden we geen benul van de afstanden noch richting. Dat de Grote Stad Amsterdam daar achter lag wisten we ook wel maar niet hoe dat er uit zag. Ik wist dan wel weer hoe lang het fietsen was naar IJmuiden of Castricum. Te ver. Of je nu achter op zat of het later zelf moest fietsen, het was ver.
Lees verder…Kerst in Westzaan
Als het keihard gevroren had, zo’n dag als zondag, dat je naar buiten kijkt en de oranje gloed van de zon op de plantjes ziet en de witte strepen door de lucht schieten alsof er iemand met een verfpot lijnen op het voetbalveld heeft getrokken, dan zagen wij, mijn zus en ik, de mooiste bloemen op het raam. Ademloos konden we er naar kijken, gehuld in een warm dekbed, pas bij het ademen op de ramen zag je de bloemen veranderen in fijne straaltjes die naar beneden sijpelden en weg was de betovering.
Lees verder…Ga ik vertellen over de wandelingen langs het Noordzeekanaal of duik ik in het zwembad. Of nee, ik moet iets vertellen over dat schaatsen. De keuze is reuze en ik werd er helemaal blij van. Toen David mij benaderde of ik het misschien leuk zou vinden om af en toe een column of stukje te schrijven voor RTV Zaanstreek stond ik meteen ‘aan’, hoe leuk (en een eer, dank u zeer) is dat om te mogen doen!
Lees verder…